“Toen ik vertrok in 2016, was ik mezelf kwijt”
Paraveterinair
In hart en nieren, grapte ik altijd. Nooit had ik gedacht dat ik uit het vak zou stappen. En toch heb ik het gedaan…
Het was tijd.
Na in totaal 17 jaar in de dierenwereld te hebben geleefd, was voor mij de koek op. Zonde, vonden sommigen. Zoveel kennis en praktijk ervaring allemaal verdwenen van de vloer.
Ze vroegen me vaak, mis je het niet? Het werken met de beesten, de adrenaline van de spoedeisendehulp?
Natuurlijk wel, zeker in het begin. Maar wat mis ik dan, vroeg ik mezelf af …
Het fijne hechte team, de onderlinge band die ontstaat tijdens de hectische dag/avond en nachtdiensten. Het contact met de dieren.
De onophoudelijke stroom aan kennis waar je uit kunt putten.
Natuurlijk mis ik dat.
Tegelijkertijd ben ik ook ontzettend dankbaar voor de dierbare vriendinnen die ik uit die tijd heb overgehouden.
“Eens paraveterinair. Altijd paraveterinair”

Maar wat ik niet mis is het altijd pijnlijke vermoeide lijf. Of het bijna in slaap vallen achter het stuur na een heftige nachtdienst.
Ik mis ook de boze klanten niet. Die je voor geldwolf uitmaken terwijl je je uiterste best doet om hun dier te helpen.
Het alleen maar praten over werk, ook tijdens feestjes, mis ik niet …
Ik ben gaan bloedprikken in de humane zorg, want bloedprikken kon ik heel goed.
Als je een kitten van 500 gram kunt prikken blijkt een volwassene -die stil zit- niet zo´n probleem 😉
In 2017 was de nood hoog. Ik zat tegen een tweede burn-out aan en dat wilde ik nooit meer meemaken.
Ik ben een intensief persoonlijk ontwikkelings-traject gestart. Het roer ging drastisch om.
Oh boy, wat ben ik mezelf daar tegen gekomen.
“Het was een achtbaan. Maar wel eentje heuvel op. Steeds meer wist ik te vertellen wat ik wél wilde”
Laagje voor laagje pelde af, het was een achtbaan.
Maar wel eentje heuvel op. Steeds meer wist ik te vertellen wat ik wél wilde.
Wat een verademing.
Ik leerde dat mijn innerlijke vuur gaat branden wanneer ik het verschil mag maken in het leven van een ander.
Dankzij het jaren werken met mens en dier heb ik oneindig mogen leren over lichaamstaal, emoties, angsten en gedrag.
Dat in combinatie met de opgedane kennis in de intensieve opleiding van twee jaar en het leven van mijn kernkwaliteiten;
Passie. Verschil maken. Betrokkenheid. Liefde en Veiligheid.
Zorgde ervoor dat ik ineens veel meer opties had met mijn paraveterinaire diploma, dan paraveterinair zijn.
2020
Ik ben een compassievolle coach voor iedereen in de zorg.
Ik ben aanstormend therapeut familieopstellingen.
Ik ben een trotse paraveterinair.
Ik ben een trotse moeder, trotse zus, dochter en vriendin.
Ik ben het allemaal en helemaal. Want het is onderdeel van mijn levenspad.
Paraveterinair in hart en nieren.
Lieve groet,
Nynke
Ps. Ben jij het ook zo zat om je alsmaar vermoeid en prikkelbaar te voelen?
Stuur me dan een berichtje voor een vrijblijvend gesprek. Misschien kan ik ook voor jou het verschil maken.
Telefoon en whatsapp:
06-30581914

Recente reacties