Je hebt super veel te doen, je todo list blijft maar groeien en hoe langer de lijst, hoe lastiger om te beginnen. Je hebt een moment vrij weten te maken om verschillende dingen aan te pakken maar aan het einde van de dag is er niks uit je handen gekomen.

Ik had dat regelmatig.. en heus nog wel eens, hoor 😉 Dan zei ik tegen mezelf; Nyn, hoe krijg je het voorelkaar? 8 uren de tijd en je bent niet eens begonnen!! Arghh… Afwijzing op afwijzing volgde. En de frustratie groeide.. en de berg werk ook.

Interessante vraag; hoe komt dat nou? Al die tijd vrijgemaakt, maar er komt maar niks uit je handen, terwijl je enorm veel moet doen en de berg blijft maar groeien, genoeg reden om IETS te gaan doen, nietwaar? Niet dus.. het werkt alleen maar verlammend.

Het valt of staat (zo heb ik ontdekt) met de gedachte die ontstaat over die berg werk, later in deze blog genaamd: Kilimanjaro (want dat is het) en ik geef een tip om deze te bedwingen. Wanneer ik denk: lk heb zo ontzettend veel te doen, het is een enorme berg, geen idee waar ik moet beginnen, ik heb de energie en tijd helemaal niet en ook helemaal geen zin… De moed zakt mij bij voorbaat al in de schoenen, bij jou ook?

Die Kilimanjaro blijft even hoog, hoe je het ook bekijkt. En toch is er een manier om van de Kilimanjaro een toffe uitdaging te maken. Zelfs voordat je ook maar iets gedaan hebt.

Beklim jij de Kilimanjaro in 1 dag?

Het begint allemaal met de gebeurtenis, namelijk het moeten bedwingen van die berg werk.
Wanneer ik tegen jou zou zeggen; ik ga in 1 dag de kilimanjaro beklimmen. Je zou waarschijnlijk in de lach schieten; dat is toch helemaal niet realistisch? Je hebt rust nodig tussendoor, je kunt niet alles in 1 keer, het gaat in etappes, de ene lastiger dan de andere. Klinkt logisch toch?

Waarom zou je dan die berg werk wel in 1 dag af moeten krijgen? Dat gaat net zo goed in etappes, met rustpauzes (welverdiend, mind you) en de ene etappe is lastiger dan de andere.

Toch zijn we geneigd die ene dag dat er tijd is, te zeggen tegen onszelf: NU gaan we de schouders eronder zetten want er moeten toch zeker 5 etappes geklommen worden vandaag, ongeacht de tijd en energie wat dat vergt, ongeacht dat er maar energie is voor 1 etappe. Ongeacht of dat haalbaar is of niet. En wanneer dat dan niet allemaal lukt, dan die ene etappe die wel gelukt is, niet goed genoeg. En daarmee is het de volgende keer weer moeilijker om te beginnen.

Terug naar die gebeurtenis -die berg moet bedwongen worden- wat is nu eigenlijk de
gedachte die daarna volgt? Wat denk je wanneer je in 1 dag die Kilimanjaro moet bedwingen, ongeacht de heftigheid en duur van de etappes? Wat gebeurd er met je? wanneer je denkt: ik heb x aantal uur en het MOET vandaag af.

Ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik schiet dan in de stress. Alles wat me ook maar extra tijd kost die dag geeft me stress en behoorlijk ook. De bus heeft 5 minuten vertraging, GRRRR. Er is maar 1 kassa open bij de supermarkt en dan gaan mensen OOK nog eens de weekboodschappen doen.. JONGENS, ik heb meer te doen vandaag! Vervolgens laat ik thuis in alle haast de kwark vallen; deze spat open en kan ik naast een nieuwe kwark kopen (in diezelfde supermarkt..) ook de vloer nog eens dweilen…